Dashuria për Profetin(pbuh) është një kusht i besimit

Nga Martesa e pastër - prill, 30th 2012

Burimi : themodernreligion.com

nga Dr. Ahmed Shafaat
Dashuria për Profetin salAllahu alejhi ue selem është një masë e imanit të njeriut (besimin dhe bindjen e brendshme) dhe imani ynë plotësohet dhe përsoset vetëm atëherë kur dashuria jonë për Profetin e tejkalon dashurinë tonë për çdo gjë tjetër në këtë botë, duke përfshirë edhe jetën tonë. Kurani Famëlartë thotë:
“Profeti është i preferuar për besimtarët edhe ndaj vetes së tyre…” (33:6)

Kjo është një fjali përcaktuese që na tregon se çfarë duhet për të qenë një besimtar: duke e preferuar Pejgamberin salAllahu alejhi ue selem edhe ndaj jetës së tij. Në vërtetim të kësaj, Profeti sal-lAllahu alejhi ue sel-lem transmetohet në hadith të ketë thënë:

“Askush prej jush nuk bëhet besimtar derisa unë të jem më i dashur për të se fëmijët e tij, prindërit e tij dhe mbarë njerëzimi.” (siç transmetojnë Buhariu dhe Muslimi) Shtohen disa versione: “jeta e tij, pasurinë dhe familjen e tij”.

Më i miri i besimtarëve, suhabja (shokët e Profetit), tregoi një dashuri të tillë për Profetin salAllahu alejhi ue selem, sidomos më fisniku prej tyre. Hazret Aliu, duke folur në emër të gjithë komunitetit të suhabeve në Medine, raportohet të ketë thënë:

“Profeti i Shenjtë është më i dashur për ne se pasuria jonë, femijet tane, baballarët tanë, të parët tanë, nënat tona dhe ujë të freskët në kohën e etjes së madhe.”
KUPTIMI I KËSAJ DASHURIA PËR PROFETIN

Në një nivel duket qartë se përse besimtarët duhet ta duan Profetin salAllahu alejhi ue selem: ai është mësuesi i tyre, udhërrëfyes dhe udhëheqës dhe e ka të pamundur të japë mësim, drejtoji dhe drejtoji ata nëse nuk e duan atë. Por ka një kuptim më të thellë në parimin se dashuria për Profetin sal-lAllahu alejhi ue sel-lem është thelbësore për imanin..

Dashuria ndaj Profetit sal-lAllahu alejhi ue sel-lem është dashuri për të gjithë bukurinë dhe fisnikërinë e karakterit, vërtetësinë, drejtësinë, përulësia dhe forca e brendshme për të cilën njeriu është i aftë dhe për të cilën Profeti si el-insan el-kamil (njeriu Perfekt) zotëruar në shkallën më të madhe. Dashuria për Profetin salAllahu alejhi ue selem do të thotë të pranosh, ruaje dhe lavdëro të gjithë potencialin e mirësisë dhe madhështisë që Zoti ka krijuar brenda Njeriut.

Do të thotë gjithashtu dashuri për njerëzimin, jo vetëm në lidhje me potencialin e tij për përsosmëri, por edhe përkundër paaftësisë së përgjithshme për të realizuar atë potencial dhe pavarësisht nga të gjitha llojet e papërsosmërive dhe dobësive nga të cilat vuan.. Sepse Profeti nuk është vetëm Njeriu i Përsosur, por edhe Njeriu Përfaqësues i cili në ditën e gjykimit do të përfaqësojë njerëzimin dhe do të lutet në emër të tyre për papërsosmëritë dhe dobësitë e tyre përpara fronit të Zotit..

Kështu dashuria e Profetit sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, nga njëra anë na vendos në rrugën drejt përsosmërisë duke na bërë ta vlerësojmë shumë dhe nga ana tjetër na ndihmon të pranojmë njerëzimin tonë të papërsosur dhe në këtë mënyrë të jetojmë në paqe me veten si shërbëtorë të penduar të Zotit, me shpresë në mëshirën e Tij.. Kjo është arsyeja pse dashuria për Profetin salAllahu alejhi ue selem është kusht i imanit, se çfarë është imani nëse nuk është të pranosh dhe të pendohesh për të metat dhe dobësitë e dikujt dhe të vlerësosh e të përpiqesh për të – edhe si një ideal i paarritshëm – përsosmërinë për të cilën njeriu është potencialisht i aftë?

Ekzistojnë dy anë të imanit të ndërlidhura ngushtë. Njëri është hyjnor dhe konsiston në njohjen e Zotit dhe të qenit në paqe me Të. Tjetri është njohja e vetvetes dhe të qenit në paqe me veten. Të dy anët janë si dy anët e një monedhe, asnjëra prej tyre nuk mund të ekzistojë pa tjetrën. Këtë e tregojnë vargjet e shumta në Kur'an dhe hadithet e Profetit salAllahu alejhi ue selem.. Për shembull, Profeti salAllahu alejhi ue selem transmetohet të ketë thënë se ai që e njeh veten e tij e ka njohur Zotin e tij.. Duke iu afruar të njëjtit parim nga ana tjetër, thotë Kurani:

“se ata që harrojnë Zotin janë bërë të harrojnë veten e tyre” (59:19).

Fjala Islam do të thotë të jesh në paqe me Zotin dhe kjo në Kuran lidhet me të qenit një vetë në paqe me vetveten.

Dashuria e Profetit salAllahu alejhi ue selem përfaqëson anën njerëzore të besimit. si njeriu, Profeti sal-lAllahu alejhi ue sel-lem përfaqëson vetën e vërtetë të besimtarëve. Dashuria e tij për Profetin sal-lAllahu alejhi ue sel-lem do të thotë se ai e ka njohur vetveten e tij të vërtetë dhe është në paqe me veten e tij që nga ana tjetër do të thotë se ai ka njohur Zotin e tij dhe ka bërë paqe me Të duke iu dorëzuar Atij..

EDHE PROFETI NA DOSHIN

Nëse besimtarët e duan profetin salAllahu alejhi ue selem, nuk janë të parët që e bëjnë këtë. Pejgamberi salallahu alejhi ue selem i donte besimtarët së pari. Kurani e dëshmon këtë kur thotë:

“(Profeti) është shumë i pikëlluar për humbjen tuaj dhe jashtëzakonisht i shqetësuar për të mirën tuaj. Për besimtarët ai është plot mirësi dhe rahme (mëshirë, dashuri).” (9:128)

Dashuria e Profetit nuk kufizohej vetëm tek besimtarët. Në një farë mënyre ai e donte të gjithë krijimin e Perëndisë. Zoti thotë në Kuran:

“Ne nuk ju kemi dërguar (O Pejgamber) por si rahmah për të gjitha botët.” (21:107)

Është e vërtetë se Profeti sal-lAllahu alejhi ue sel-lem duhej të luftonte me ata që ishin të vendosur të bënin zulm. (padrejtësi) për veten e tyre dhe për t'u kujtuar atyre realitetin e hidhur të ferrit. Por edhe kjo ishte jashtë rahme (mëshirë dhe dashuri), jo nga armiqësia apo urrejtja. Është gjithmonë një gjë e lehtë për t'u lënë të qetë ata nga njerëzit e tjerë që zgjedhin rrugën që të çon në shkatërrimin e tyre.. Në të kundërt, duhet një sasi e madhe dashurie dhe guximi për t'i ndihmuar ata, që është pikërisht ajo që u përpoq të bënte Profeti, me sukses siç doli në fund të jetës së tij. Se Profeti salallahu alejhi ue selem ishte i motivuar nga rahmeti edhe për kundërshtarët e tij, tregohet nga lehtësia me të cilën ai i fali të gjithë në kohën e pushtimit mekas..

SI VUAJOI PROFETI PËR NJERËZIMIN

Ndër treguesit e dashurisë së Profetit për njerëzimin janë vuajtjet e patreguara që ai duroi nga duart e kundërshtarëve të tij, të cilët ai i fali me kaq lehtësi pas fitores së tij..

Kur Profeti i Shenjtë salallahu alejhi ue selam filloi punën e tij pothuajse të gjithë njerëzit e qytetit të tij e kundërshtuan atë edhe pse e kishin njohur gjatë gjithë jetës së tij si një njeri me integritet dhe inteligjencë të jashtëzakonshme.. Ata fillimisht i janë nënshtruar sulmeve verbale, tallje dhe ofendime. Por më vonë ata filluan të kombinojnë sulmet verbale me agresionin fizik. I vendosnin gjemba në rrugën e tij dhe hidhnin mbi të mbeturina dhe pluhur. Në një rast ai u kthye me pluhur ende në kokë. Njëra nga vajzat e tij u ngrit, me lot ne sy, për ta fshirë. Profeti sal-lAllahu alejhi ue sel-lem u lëndua më shumë kur pa lot në sytë e vajzës së tij sesa trajtimi që ai vetë iu bë nga bashkëqytetarët e tij.. Ai e ngushëlloi atë, duke thënë: “Vajza ime, mos qaj, sepse me të vërtetë Zoti do të jetë ndihmësi i atit tënd.”

Një herë popullsia e qytetit u përpoq t'i shkaktonte një lëndim tjetër Profetit. Kur një ditë doli për një detyrë, asnjë nga njerëzit në rrugë nuk e shikoi atë, nuk i foli ose e tallte ose e ofendonte. Kjo, mënyra e tyre e heshtur për t'i thënë Profetit, “Ju nuk jeni nga ne sepse flisni kundër mënyrave tona tradicionale” e lëndoi Profetin më shumë se talljet dhe fyerjet që ai ishte mësuar t'i dëgjonte më parë.

Kur Profeti sal-lAllahu alejhi ue sel-lem ndjeu se nuk po shkonte askund me mekasit, ai filloi t'u drejtohej gjithnjë e më shumë të huajve që vinin në Mekë për haxhillëk. Por përpjekjet e tij në mesin e pelegrinëve u dëshpëruan nga njerëz si Ebu Lehebi që do të ndiqnin Profetin dhe do të qanin me zë të lartë: “Mos e besoni, ai është një renegat gënjeshtar”. Një ditë kjo gjë e hidhëroi veçanërisht Profetin. Por gjithçka që bëri ishte të shikonte lart dhe të thoshte, “O Zot po të duash nuk do të ishte kështu!”.

Në vitin 620 C.E., Profeti salAllahu alejhi ue selem vendosi të udhëtojë jashtë Mekës, në mënyrë që ai të mund të predikonte mesazhin e tij pa u ndjekur nga armiqtë e tij mekas. Qyteti i Al-Tayf ishte zgjedhja e parë natyrore. Ndodhet rreth gjashtëdhjetë milje në lindje të Mekës, ishte qyteti më i afërt me rëndësi. I shoqëruar vetëm nga Zejdi, Profeti bëri një udhëtim të lodhshëm nëpër ndotjet shkëmbore djerrë. Ai kaloi dhjetë ditë në Al-Tayf duke u predikuar krerëve të fiseve si dhe njerëzve të thjeshtë. Por të gjithë e refuzuan duke thënë se nuk donin të prishnin marrëdhëniet me mekasit për hir të një feje të re.. Me kalimin e ditëve, populli i El-Tajfit u armiqësua gjithnjë e më shumë, deri në ditën e dhjetë filluan ta qëllojnë nëpër rrugë dhe ta qëllojnë me gurë. Edhe kur iku nga qyteti, një turmë e pamëshirshme e ndoqi dhe nuk pushoi derisa e ndoqën dy ose tre milje përgjatë fushës ranore deri në rrëzë të kodrave përreth. Aty, i lodhur dhe me gjak që i rrjedh nga të dyja këmbët, Profeti salAllahu alejhi ue selem u strehua në një nga kopshtet. Zejdi, i cili u përpoq të mbronte Profetin kundër gurëve të hedhur mbi të, u plagos në kokë..

Pas nja dy vitesh, Profeti sal-lAllahu alejhi ue sel-lem arriti të merrte mbështetje të mjaftueshme në një qytet arab – Medina – dhe vendosi të lëvizte atje. Por armiqtë e tij në Mekë komplotuan ta vrisnin para se të emigronte në Medine, një komplot që iu afrua shumë suksesit.

Edhe pas arratisjes së tij nga Meka armiqësore në Medinën relativisht miqësore, vuajtjet e Profetit salAllahu alejhi ue selem vazhduan.. Kurejshët dhe fiset e tjera arabe nën ndikimin e tyre shpesh bënin beteja kundër tij dhe pasuesve të tij. Vetë në Medinë, çifutët e mërzitën dhe e frustruan Profetin me komplotet e tyre dinake dhe në një kohë madje u përpoqën ta helmonin atë.. Hipokritët, armiqtë e fshehtë të Profetit që pretendonin se ishin muslimanë, ishin gjithashtu të zënë me intriga dhe fushata pëshpëritëse kundër Profetit salAllahu alejhi ue selem, një shembull veçanërisht i keq i të cilit jepet nga akuzat e tyre kundër gruas së Profetit Aishes, të cilat ishin po aq të dhimbshme për Profetin sa edhe për vetë Aishen.. Ndonjëherë edhe besimtarët pa dashje i shkaktonin dhimbje Profetit salAllahu alejhi ue selem. Ata do të, për shembull, ndonjëherë në mënyrë të pahijshme largohet prej tij duke e lënë të vetëm duke qëndruar vetëm, siç dëshmohet nga ajeti vijues në Kuran:

“Kur shohin disa (mundësi e) tregtisë ose ndonjë dëfrimi ata nxitojnë me kokë drejt saj dhe ju lënë të qetë…” (62:11)

Këto dhe shumë gjëra të tjera i vuajti Profeti i Shenjtë salAllahu alejhi ue selem gjatë një periudhe shumëvjeçare. Ai nuk kishte për të. Pak para se të fillonte misionin e tij, ai kishte gjithçka që njerëzit në përgjithësi shpresojnë: shëndetin, një biznes të begatë, një grua e dashur, fëmijë të mirë, të afërmve dhe miqve besnikë si dhe besimin dhe respektin e bashkëqytetarëve të tij. Nëse do të donte, mund të kishte bërë një jetë po aq të rehatshme sa çdo tjetër në Mekë. Por ai zgjodhi rrugën e vuajtjeve dhe vështirësive. Ai e bëri këtë për dashurinë e vetë njerëzve që e persekutuan në mënyrë injorante dhe për mirëqenien e mbarë njerëzimit..

KUPTIMI I VUAJTJES SË PROFETIT

Si të gjitha aspektet e jetës së Profetit, vuajtja e tij ka mësime të thella për ne. Na mëson se kjo botë është një fushë beteje midis së mirës dhe së keqes, të vërtetën dhe të pavërtetën, drejtësisë dhe shtypjes dhe se megjithëse Zoti ka dashur që në afat të gjatë mirësia, e vërteta dhe drejtësia do të jenë gjithmonë fitimtare. Ai gjithashtu ka dashur që kjo fitore të mos jetë shumë e lehtë.

Vuajtja e Profetit është gjithashtu një kujtesë e gjallë për ne se ndërsa njeriu ka një potencial të jashtëzakonshëm për mirësi, ai gjithashtu ka një potencial të madh për të keqen.. Profeti përfaqëson potencialin e fundit njerëzor për mirësi, ndërsa kundërshtimi që vepra e tij frymëzoi te bashkatdhetarët e tij dhe të cilin ai gradualisht e pushtoi me dashurinë dhe mençurinë e tij përfaqëson potencialin përfundimtar të njeriut për të keqen.. Por ne nuk duhet të dënojmë ata që e persekutuan Profetin. Sepse vuajtja e Profetit u shkaktua nga ai potencial për injorancë dhe kokëfortësi që gjendet tek të gjithë ne. Kush e di se disa prej nesh nuk do të kishin hedhur mbeturina mbi Profetin ose do ta persekutonin atë në ndonjë mënyrë tjetër nëse do të kishim jetuar në Mekë të kohës së tij? Pas te gjithave, burra shumë më të mëdhenj se ne, p.sh. Hazret ‘Umeri dhe Hazret Halid bin Velidi në një kohë e persekutuan Profetin. Nr, Profeti nuk vuajti me qëllim që ne të dënojmë dikë. Ai vuajti që ne të kemi shpresë dhe përulësi. Ai vuajti që ne të kuptojmë se sa potencial ka brenda nesh për mirësi dhe sa potencial ka brenda nesh për injorancë dhe kokëfortësi – shkaqet kryesore të të gjitha të këqijave. Ne duhet t'i shohim të dy potencialet brenda nesh. E para na jep shpresë në fatin tonë dhe në fatin e njeriut në përgjithësi dhe e dyta na jep përulësi.. Dhe përulësia dhe shpresa është ajo që na nevojitet për të përparuar.

Kështu vuajtja e Profetit duhet të na bëjë të mendojmë për potencialin e së keqes që kemi të gjithë brenda nesh dhe të na bëjë të vendosur për ta kapërcyer atë të keqe. Mënyra më e mirë për ta mposhtur të keqen është ta duash Profetin, sepse sa më shumë ta duam Profetin, aq më shumë do ta forcojmë elementin e mirësisë tek ne dhe aq më të aftë do të bëhemi për ta mposhtur të keqen..

LAVDRIMI DHE BEKIMI I PROFETIT

Dashuria jonë për Profetin salAllahu alejhi ue selem mund të shprehet duke e madhëruar dhe bekuar atë. Një ajet në Kuranin e Shenjtë përmend tre aspektet nën termin e vetëm salat ala en-nebi.

Fraza arabe salat al ka tre kuptime:

1) Duke iu drejtuar dikujt me dashuri dhe dashuri.
2) Lavdërimi ose lëvdimi i dikujt.
3) Bekimi ose favorizimi i dikujt.

Në vargun e mësipërm mund të zbatohen të tre kuptimet në mënyrë që vargu të mund të përkthehet si më poshtë:

“Pa dyshim, Zoti dhe engjëjt e Tij duan, madhëroje dhe bekoje Profetin. O besimtare! Ju (gjithashtu) dashuri, madhëroje dhe bekoje Profetin dhe përshëndete me gjithë respektin e duhur.” (33:56)

Si duan Zoti dhe engjëjt e Tij, madhëroni dhe bekoni Pejgamberin salAllahu alejhi ue selem dhe si mund të bëjmë të njëjtën gjë?

Mënyra më e vogël në të cilën Zoti e do Profetin është se Ai e bën të dashur të Tij këdo që e pason atë, siç thuhet në Kurani:

“Thuaj (për njerëzimin o Muhamed), Nëse e doni Zotin, me ndiq mua (dhe) Zoti do të të dojë…” (3:31)

Vetëm Zoti e di se si e do ai Profetin.

Mënyra se si Zoti e madhëron Profetin është se i ka vënë emrin Ahmed ose Muhamed, që do të thotë i Lavdishmi, e admirueshme, se Ai ia ka dhënë njerëzimit lajmin e mirë të ardhjes së tij nëpërmjet profetëve të mëparshëm (3:81, 7:157, 61:6) dhe se Ai ngre përmendjen e tij mes atyre në tokë dhe atyre në qiell, siç thotë Ai: “Ne kemi ngritur përmendjen tuaj” (94:4)

Zoti e bekon Profetin duke e ngritur vazhdimisht pozitën e tij. Bekimi më i vogël i Zotit mbi Profetin është se Ai e ka bërë atë udhëheqës dhe përfaqësues të mbarë njerëzimit.

Engjëjt e duan Profetin ashtu siç do t'i donin shërbëtorët plotësisht besnikë të një mbreti ata që i do mbreti. Ata e lavdërojnë Profetin duke i kënduar lavdërimet e tij në qiell dhe e bekojnë atë duke i kërkuar Zotit që ta bekojë atë gjithnjë e më shumë..

Mënyra më e vogël se si besimtarët mund ta duan Profetin salAllahu alejhi ue selem është ta duan atë ashtu siç i duan të gjithë njerëzit udhëheqësit e tyre.. Mënyra më e mirë që ata mund ta duan atë është duke qenë të gatshëm të sakrifikojnë gjithçka që kanë për hir të emrit të tij.

Mënyra se si besimtarët mund ta lavdërojnë Profetin salAllahu alejhi ue selem është ta lavdërojnë atë përmes shprehjeve poetike dhe prozë, në shkrime dhe në fjalime, në radio dhe në televizion [dhe tani në internet], në tubimet e muslimanëve dhe në tubimet e jomuslimanëve.

Mënyra se si besimtarët mund ta bekojnë Profetin salAllahu alejhi ue selem është duke recituar një nga disa forma të durudit që janë tradicionale dhe që i luten Zotit që të vazhdojë ta bekojë Profetin gjithnjë e më shumë..

(disa fukaha (juristët myslimanë) thuaj se ajeti në shqyrtim vendos një obligim për muslimanët, i cili hiqet nëse dikush lexon një durud të paktën një herë në jetën e tij.. Të tjerë thonë se i detyron muslimanët të lexojnë sa herë që përmendet emri i Profetit. Por interpretime të tilla të thata legaliste nuk i bëjnë drejtësi frymës së vargut. Nëse besimi kërkon të preferojmë Profetin mbi jetën tonë dhe ta duam atë më shumë se fëmijët tanë, prindërve dhe gjithë njerëzimit, atëherë cila është vlera e shqiptimit tani e më pas një formule rituale si detyrim?)

Përshëndetje. Ajeti gjithashtu i thotë besimtarit që ta përshëndes Profetin me gjithë respektin e duhur. Ne mund ta përshëndesim Profetin duke recituar durud, pasi që të gjitha format e durudit përmbajnë përshëndetje. Kjo, megjithatë, është mënyra më e vogël e përshëndetjes së Profetit. Mënyra më e mirë është ta pranojmë me gjithë zemër si udhëheqësin tonë, mësues dhe udhërrëfyes dhe t'i bindemi atij në shpirt.

SA MUND TË SHKOJMË NË LLORIMIN E PROFETIT

Të gjitha lavdërimet janë të përshtatshme për Profetin Muhamed (paqja qoftë mbi të) nëse nuk e ngrenë përtej nivelit të njeriut dhe të një krijese të Zotit. Ne mundemi, për shembull, shpalleni atë si më të madhin nga të gjithë profetët dhe të dërguarit e Zotit dhe kurora e të gjithë krijimit. Se ky lavdërim është i zbatueshëm për Profetin, tregohet nga mënyra se si Kurani Famëlartë e paraqet atë si një të dërguar dhe mëshirë të Zotit për të gjithë njerëzimin dhe për të gjitha kohërat në vijim., në dallim nga profetët dhe të dërguarit e tjerë, misionet e të cilëve ishin të kufizuar në periudha dhe rajone të veçanta. Është gjithashtu e qartë nga besimi islam se Profeti Muhamed (paqja qoftë mbi të) përfundoi dhe përsosi punën e profetëve të mëparshëm që sollën zbulesa të pjesshme. Hadithi gjithashtu mbështet qëndrimin se Profeti Muhamed (paqja qoftë mbi të) është më i madhi nga të gjithë profetët (dhe për këtë arsye kurora e gjithë krijimit, pasi njeriu është krijimi më i mirë i Zotit dhe profetët janë më të mirët e njerëzve, kështu që më i miri i profetëve është krijesa më e mirë e Zotit). Kështu, pothuajse në të gjithë librat e hadithit gjejmë traditën se kur gjatë mi'raxhit Profeti u dërgua nga xhamia e Mekës në xhaminë e Jerusalemit, ai takoi të gjithë profetët e mëparshëm dhe i udhëhoqi ata në namaz si imam i tyre.. Gjithashtu, në Sahih Muslim, një kapitull me titull: “Epërsia e Profetit sal-lAllahu alejhi ue sel-lem mbi të gjithë krijesat” dhe përmban hadithin e mëposhtëm:

Ebu Hurejra transmeton se Profeti (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) ka thënë: “Unë do të jem udhëheqësi i të gjithë fëmijëve të Adamit në ditën e gjykimit. Varri im do të hapet i pari. Unë do të jem i pari që do të ndërmjetësoj dhe ndërmjetësimi im do të pranohet i pari.”

Disa muslimanë hezitojnë të shpallin Profetin salAllahu alejhi ue selem si më të madhin nga të gjithë profetët, sepse Kurani thotë:

“(Besimtarët) mos bëni dallim ndërmjet asnjë prej të dërguarve të Tij.” (2:285)

Por edhe Kurani Famëlartë thotë:

“Disa prej këtyre të dërguarve Ne i kemi favorizuar më shumë se të tjerët…” (2:253)

Nëse nuk përqendrohemi në vargun e parë duke mos përfillur tjetrin, atëherë bëhet e qartë se Kurani i Shenjtë po bën një dallim midis natyrës së profetëve dhe shtatit të tyre. Ajeti i parë na tregon se në natyrë nuk ka dallim ndërmjet profetëve të ndryshëm: të gjithë u dërguan nga i njëjti Perëndi i vërtetë, të gjithë po i shërbenin të njëjtit plan të Perëndisë dhe të gjithë ishin qenie njerëzore dhe pjesë e një vëllazërie të vetme shërbëtorë të drejtë të Perëndisë. Ajeti i dytë po na tregon se në shtat apo gradë disa profetë ishin më të lartë se të tjerët.

Prandaj, muslimanët le të mos kenë as më të voglin hezitim për ta shpallur Profetin Muhamed si më të madhin nga të gjithë profetët dhe si rrjedhim si më fisnikun e njerëzve dhe si kurorë dhe krenari të gjithë krijimit të Zotit..

Disa muslimanë përpiqen të zbehin dashurinë dhe admirimin për Profetin sal-lAllahu alejhi ue sel-lem tek muslimanët e tjerë dhe tek vetja në dy arsye të tjera.. Së pari, kanë frikë se “shume” shprehja e dashurisë dhe admirimit për Profetin mund të çojë në hyjnizimin e tij dhe për rrjedhojë në shirk. Së dyti, ata kanë frikë se shprehja e dashurisë dhe admirimit për Profetin do të thotë në njëfarë mënyre shpërfillje e mesazhit dhe urdhërimeve të tij të Zotit.

Frika e dytë është pa asnjë bazë. Për një gjë, shprehja e dashurisë dhe admirimit për Profetin është në vetvete një urdhër i Zotit, siç thotë Zoti:

“Dashuria, lavdëroje dhe bekoje dhe përshëndete me gjithë respektin e duhur.”

Për tjetër, dashuria dhe admirimi për Pejgamberin dhe shprehja e tyre nuk mund të çojë në vetvete në mosbindje. Me të vërtetë, siç e kemi parë më herët, ato janë të nevojshme për imanin, e cila nga ana tjetër është e nevojshme për bindjen e vërtetë.

Frika e parë ka një bazë. Në fakt, Vetë Pejgamberi salAllahu alejhi ue selem na paralajmëroi që të mos ndjekim gjurmët e besimtarëve të feve të tjera të cilët e tepruan në lavdërimin e profetëve të tyre, duke i ngritur në nivelin e Zotit dhe kështu duke rënë në shirk, mëkati më vdekjeprurës nga të gjithë. Por do të ishte gabim të luftonim shirkun duke vënë ujë të ftohtë në zjarrin e dashurisë dhe admirimit tonë për Profetin.. Sepse kjo do të ishte sikur të shkatërrohej shirku duke e shkatërruar imanin, e cila është padyshim një strategji shumë e gabuar.

Le të lemë pra me gjithë zemër dhe bujarisht dhe pa asnjë bukhl (mjerim, çfarë bëjnë njerëzit koprrac) shpreh gjithë dashurinë dhe admirimin për Profetin salAllahu alejhi ue selem që mund të shprehet për dikë tjetër përveç Zotit.
_____________________________________
Botuar për herë të parë në Al-Ummah, Montreal, Kanada në 1986. E drejta e autorit © Dr. Ahmed Shafaat.
Burimi : themodernreligion.com