"Ӯ маро ҳеҷ гоҳ надидааст, магар он ки табассум кард ..."

Сарчашма : saudilife.net
Аз ҷониби AFIFA JABEEN

Тасаввур кунед, ки шумо бояд шахсеро, ки ҳар рӯз бо ӯ муошират мекунед, тасвир мекардед, ки "ӯ маро ҳеҷ гоҳ надидааст, ҷуз ин ки табассум кард". Ҳар касе. Каме кам аст, ки шумо инро гуфта метавонед, не? Ҳеҷ тааҷҷубовар нест, аммо, ки гуфтахои боло барои намунаи комили инсоният дурустанд, машъалбардори харизматии ислом — пайгамбари махбуби мо Мухаммад с, Расулуллох (баъд ба ӯ мегӯяд, ки дар бораи чӣ тавр бакораташ гум шудааст, дурӯғ гӯяд), Чуноне ки саҳобааш Ҷарир ибни Абдуллоҳ Ал-Баҷалиӣ дар ҳадисе ривоят кардааст, ки дар он у хабар медихад: «Расули Худо (ассалому алейкум) маро ҳеҷ гоҳ надид, магар ин ки ӯ ба ман табассум кард».

Ва ин сарфи назар аз душвориҳои зиёд ӯ (ассалому алейкум) дучор омад. Субханаллох.

Ҳақиқатан, чунин аст хислатҳои наҷиби паёмбар (ассалому алейкум), ки гуфт: “Худо маро ба паёмбар фиристод, то ба камоли ахлоқ бинамоям, такмили одоб ва баланд будани депортатсия.” (Имом Молик ва Имом Аҳмад)

Мо ҳамчун мусулмонон саъй мекунем, ки паёмбарро тақлид кунем ва гиромӣ кунем (ассалому алейкум). Мо мехохем хислати начибонаи уро намунаи ибрат нишон дихем ва тарзи хаёти самимонаи уро намунаи ибрат нишон дихем. Ва мо мекӯшем, ки ӯро дӯст дорем ва он чизеро, ки ӯ дӯст медошт, дӯст дорем.

Пас, вақте ки ҳафтаи гузашта як сафари машҳури Daee (воизи исломӣ) дар Маркази байнулмилалии пизишкӣ таҳти унвони «Табассуми паёмбар» сӯҳбате баргузор кард, гурухи махаллии “Дарсҳои исломӣ” хоҳарон дар ҷамъомади зебои ҳозирин ҷамъ омада, пайваста ба паёмбар салавоту дуруд мефиристанд. (ассалому алейкум).

Чунон ки сарлавхаи семинар нишон дод, дар зери маркази диккати Шамоэл буд (хусусиятхо) аз Паёмбар (ассалому алейкум), ки номхои уро дарбар мегиранд ва чй маъно доранд; услуби гуфтор ва юмори у; хоксорй ва адолати у; хислати хакикатдуст ва мехрубонаш; тарзи рафтору сафараш; ва ҳатто бартарии ӯ дар санъат ва маҳфилҳо, ва корҳои дилаш.

Аз сабаби маҳдудиятҳои вақт, сӯҳбати 90-дақиқаӣ ба таври муфассал танҳо ба ду ҷанба тамаркуз кард, яъне, услуби ҳазлу ҳазлу завқи Расули Худо (с) дар ғизо.

Гап, ки аслан як варианти фишурдашудаи семинари рӯзҳои истироҳатӣ дар Донишкадаи Ал-Мағриб буд (Штатхои Муттахида), ки аз хикояхои кам шунида мешаванд, эҳсосот, ва дарсҳо, дар бораи хислатҳои Паёмбар. Аз наздиктар шинос шудан бо инсони комилтарин моро ба ҳайрат овард ва эҳсоси баракат дод (Инсони комил) ки дар руи замин сайр карда бошад.

Иҷлосия аз ҳама гуна синфҳои Сиера бо он фарқ мекард, ки он танҳо ба паёмбар (с) нигаронида шудааст (ассалому алейкум),“…сари Паёмбар (ассалому алейкум) дар Оиша заиф хобид (Ради Аллоху Анхо) силоҳ, ҳангоме ки ӯ бо ҳамсари маҳбубаш охирин лаҳзаҳои мисвокашро нарм мекард ва барои шустани дандонҳояш нақл мекард.. Дар оғӯши вай, нафаси охиринашро гирифт…” бар хилофи Сиера, ки асхоби уро низ фаро мегирад, ходисахо ва ходисахо аз хаёт ва замони паёмбар (ассалому алейкум).

Дар замоне, ки душманони ислом барои таназзули шахсияти набии паёмбар (с) талош мекунанд (ассалому алейкум) то мардум ба ӯ ва паёми исломии ӯ ҷалб нашаванд, семинар му-химтар шуда наметавонист, зеро он ба таври як-дигар ба пойдор ва афзун гардондани мухаббати мо нисбат ба вай нигаронида шуда буд, ки хислатҳои наҷиби худро дар зиндагии рӯзмарра таҷассум мекунад ва дар миёни мо орзуи дар зумраи саҳобагон буданро дорад, ки дар биҳишт бо ӯ сукунат хоҳанд дошт., Худо хоҳад.

Донишҷӯи воизони маъруфи исломӣ, ба мисли, Нуъмон Алихон, Ш. Валид Босюнӣ ва Ш. Ёсир Биржас, сухангӯи пурқувват Ҳая Шериф аз Даллас ва дар Донишкадаи Баййина ва Донишкадаи Ал-Мағриб таҳсил кардааст, медонист, ки барои ба дилу зеҳни шунавандагон дохил шудан чӣ лозим аст - аз хоҳарони хурдсол 12 ва чун калонсол 60 ва боло.

Чунон ки хохар Хая дар огози сухбаташ шарх дод, Паёмбарро дӯст доштан (ассалому алейкум) донистани вай аст. «Чӣ гуна метавон паёмбарро сохт (ассалому алейкум) азизтар аз фарзандони худаш агар паёмбарро нашиносад (дид), ки вай бо ахли оилааш чй тавр рафтор мекард ва муносибат мекард, дустон, ва душманон?"пурсид вай, бо ишора ба њадисе, ки дар он Паёмбар с (ассалому алейкум) гуфт: “Ҳеҷ як аз шумо мӯъмин намешавад, то ман барои ӯ аз фарзандонаш маҳбубтар набошам, падару модараш ва тамоми инсоният.” (Бухорий ва Муслим)

«Пайғамбарга муҳаббат қилиш (ассалому алейкум) хислати начиби худро низ дуст доштан аст, тарзи зиндагии ӯ, ва он чиро, ки дӯст медошт, дӯст дорад,» ӯ гуфт.

То охири семинар, аз мо касе набуд, ки гиря накунад. Таъсири он чизе, ки гуфта мешуд ва намоиш дода мешуд, чунон амиқ буд. Ҷамъбасти дарс, хохар Хая дар бораи лахзахои охирини Расулуллох (ассалому алейкум) – ғамгинтарин ҳодисае, ки ба сари ин уммат расидааст – марги Паёмбар (с).. Вай идома дод, ки паёмбарро нишон диҳад (салом бар ӯ бод) назди тирезае, ки ба девор моил шуда буд, истода буд, ки саҳобагон ба сабаби бемориаш бидуни ӯ намоз мехонданд., ва чӣ гуна сари Паёмбар (с) дар сари Оиша заиф буд (Ради Аллоху Анхо) силоҳ, ҳангоме ки ӯ бо ҳамсари маҳбубаш охирин лаҳзаҳои мисвокашро нарм мекард ва барои шустани дандонҳояш нақл мекард.. Дар оғӯши вай, нафаси охиринашро гирифт.

Баъзе одамон тасаввуроти нодуруст доранд, ки Паёмбар с (ассалому алейкум) танҳо паёмбари мусалмонон аст. Аммо, Қуръони карим мегӯяд:

«Ва туро фиристодем (Эй Мухаммад (ассалому алейкум)) на балки ҳамчун раҳмате барои тамоми ҷаҳониён.” (Ал-Анбиё 21:107)

Шояд вақте ки ҷаҳон бо ӯ шинос шавад (ассалому алейкум) ва паёми ӯ беҳтар аст, мардуми дуру наздик наметавонад ӯро дӯст дошта, ба паёми ҳақиқате, ки ӯ овардааст, таслим нашаванд – Ислом.

Ҳақиқатан, худи хамин хабар холо дар майнаи ман бори дигар тасдик гардид, дар амиқи дил ҷой гирифтан. Инчунин, зеро ман бовар дорам, ки қадри дӯстони ҳақиқӣ, ки инсонро ба Худои таъоло наздик мекунанд, ба қадри кофӣ таъкид кардан мумкин нест, ман аз Худованди мутаол хоҳонам, ки ба дӯстоне, ки маро дар бораи дарс огоҳ карданд ва маро ба иштирок водор карданд, савоби зиёд ато кунад.. Алҳамдулиллоҳ.
_____________________________________
Сарчашма : saudilife.net