Паембар саллаллоху алайхи вассалам ошик буданд?

Паембар саллаллоху алайхи вассалам ошик буданд?

Ҳамаи мо мехоҳем, ки ҳар вақт ва баъд вақтро фароғат гузаронем. Аз ҳад зиёд будан дар он на ҳамеша беҳтарин кор аст, аммо дар ислом роҳҳои ҳалоли фароғат ташвиқ шудааст.

Паёмбар (баъд ба ӯ мегӯяд, ки дар бораи чӣ тавр бакораташ гум шудааст, дурӯғ гӯяд) ҳамеша табассумашро дар назди занҳояш нигоҳ медошт ва хандид ва онҳоро шод мекард, то онҳоро низ ханда кунад. Бо ҳама мушкилот дар атрофи ӯ, занаш Оишаро мегирифт, ба биёбон ва мегуянд, «Оиша, мусобика кунем!” Ва ӯ бо ӯ мусобиқа мекард ва ғолиб меомад. Пас, як хафта пурра ба гушти вай хурок медод, бинобар ин вай бешубха вазн мегирифт, то вай боз ба биёбон бурд ва гуфт, «Оиша, мусобика кунем!" Дар ҳамин вақт, галаба кард ва ба вай гуфт, "Ин дафъа ман ғалаба кардам!».
(Дар Аҳмад сабт шудааст & Абу Довуд)
Мо низ медонем, ки Расули Худо с (ассалому алейкум) гуфт:

Ҳама чиз ҷуз ёди Аллоҳ аст (баррасӣ) бозй бехуда гайр аз чор: марде, ки занашро шӯхӣ мекунад, марде аспашро машқ мекунад, марде, ки дар байни ҳадафҳо қадам мезанад (омӯзиши камонварӣ), ва одам шиновариро меомӯзад,”
[Насоӣ ривоят кардааст ва Албонӣ саҳеҳ аст (Саҳеҳ ал-Ҷомӣ’ 4534]

Боре дар давоми сафар, Сафия – зани Паёмбари Худо (Аллох аз у рози бошад) гиря мекард, ки уро ба шутури суст савор карда буданд. Паёмбар (ассалому алейкум) ба вай нагуфт, ки вай беасос аст. Ба ҷои ин, ашкашро пок кард, вайро тасаллй дод, ва ҳатто кӯшиш кард, ки барояш шутури дигаре пайдо кунад.

Паёмбар гуфт: «Бо занон машварат кунед. Ҳақиқатан, Шумо бар занонатон ҳақ доред ва онҳо бар шумо ҳуқуқе доранд. Ҳаққи онҳо бар шумост, ки ғизо ва либосашонро ба таври саховатмандона таъмин кунед, Ва ҳаққи ту бар онҳо ин аст, ки касеро, ки ту нохуш ояд, ба хона роҳ надиҳанд, дар ошёнаи шумо қадам мезанед. (Сунан ибни Моҷа, Сунан ат-Тирмизи)

Анас ибни Молик ривоят мекунад, “Паёмбарро дидам (саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам), барои вай сохтан (Субх) як навъ болишт, ки чодараш аз паси худ (бар шутураш). Сипас дар паҳлӯи шутураш нишаст ва зону гузошт, то Сафия пояш барояд, барои савор шудан (бар шутур).” [Саҳеҳ ал-Бухорӣ]

Оиша гуфт: «Расулуллох (ассалому алейкум) боре ҳам ба хидматгори худ назадааст ва зане, ва бо дасти худ касеро назадааст». [Сахихи Муслим (2328), Сунани Абу Довуд (4786), Сунан ибни Моҷа (1984), ки аз Сунан ибни Можа ривоят шудааст]

Хадис – Мишкат, Оиша розияллоҳу анҳодан ривоят қилинади [Термизий ривоят қилган]

Расули Худо с (ассалому алейкум) пойафзоли худро ямоқ мекард, либоси худро дӯхт ва дар хона рафтор кунад, чунон ки касе аз шумо дар хонаи худ рафтор мекунад. Вай одам буд, либоси худро барои шапуш ҷустуҷӯ мекунад, гусфандони худро мечушад, ва кори худашро иҷро мекунад.

Хадис – Саҳеҳ ал-Бухорӣ 8.65, Асвад ривоят кардааст

Аз Оиша (р) пурсидам, ки Паёмбар (с) чї кардааст? (ассалому алейкум) барои кор кардан дар хона истифода баред. Вай ҷавоб дод, “Ӯ ба хидмати хонаводааш машғул буд ва вақте ки намоз фаро расид, ба намоз мехест.”

Саҳиҳ ал-Бухори [китоб дар бораи издивоҷ / Ника] –

Ҳаҷм 7, Китоб 62, Шумораи 117:

Оиша разияллоҳу анҳо ривоят кардааст:

Ёздаҳ зан нишастанд (дар ҷое) ва ваъда ва ахд карданд, ки аз хабари шавхарашон чизеро пинхон намедоранд. Аввалаш гуфт, “Шавҳари ман мисли гӯшти шутури лоғар аст, ки дар болои кӯҳе нигоҳ дошта мешавад, ки баромаданаш ҳам осон нест., на гушт фарбех аст, то ки кас ба душворй овардани он токат кунад.” Дуюм гуфт, “Ман хабари шавҳарамро нақл намекунам, зеро метарсам, ки достони ӯро тамом карда натавонам, зеро агар ман ӯро тасвир кунам, Хамаи нуксонхо ва хислатхои бади уро зикр мекунам.” Сеюм гуфт, “Шавҳари ман марди қоматбаланд аст; агар ман ӯро тавсиф кунам (ва ӯ инро мешунавад) вай маро талоқ медиҳад, ва агар хомуш бошам, маро талоқ намедиҳад ва ба ман ҳамчун зан муносибат намекунад.” Чорум гуфт, “Шавҳари ман як одами мӯътадил мисли шаби Тиҳома аст, ки на гарм асту на сард. Ман ҳам аз ӯ наметарсам, ва ман аз ӯ норозигӣ надорам.” Панҷум гуфт, “Шавҳари ман, ҳангоми ворид шудан (хона) паланг аст, ва ҳангоми баромадан, шер аст. Аз он чизе, ки дар хона аст, намепурсад.” Шашум гуфт, “Агар шавҳарам хӯрок хӯрад. вай аз ҳад зиёд мехӯрад (зарфхоро холй мегузоранд), ва агар бинӯшад, чизе намемонад, ва агар хуфта бошад, танхо мехобад (дур аз ман) либос пушонда, дастонашро ба он ҷо дароз намекунад, то бидонад, ки чӣ ҳоламро фаҳмам (пешрафт).” Ҳафтум гуфт, “Шавҳари ман ситамкор ё заиф ва нодон аст. Хамаи нуксонхо дар у чой доранд. Вай метавонад сар ё баданатро захмӣ кунад ё ҳар дуро ба амал орад.” Ҳаштум гуфт, “Шавҳарам дар дасташ мисли харгӯш нарм аст ва бӯи зарнаб дорад (як навъ алафи хушбӯй).” Нухум гуфт, “Шавҳари ман як марди қоматбаланди саховатманд аст, ки барои шамшераш тасмаи дароз бастааст. Хокистараш фаровон аст ва хонааш ба одамоне, ки ба осонӣ бо ӯ машварат мекунанд, наздик аст.” Дахум гуфт, “Шавҳари ман Малик аст, ва Молик чист? Молик бузургтар аз ҳар чӣ дар бораи ӯ мегӯям. (Вай болотар ва болотар аз ҳама ситоишҳое аст, ки метавонанд ба зеҳнам меоянд). Аксари шутурҳои ӯ дар хона нигоҳ дошта мешаванд (барои мехмонон куштан тайёр аст) ба чарогох бурда мешаваду халос. Вақте ки шутурҳо садои лютаро мешунаванд (ё танбур) дарк мекунанд, ки барои мехмонон кушта мешаванд.”

Ёздаҳум гуфт, “Шавҳари ман Абузар аст ва Абузар чӣ аст (яъне., дар бораи ӯ чӣ бояд гуфт)? Ба ман зинатҳои зиёде додааст ва гӯшҳоям пур аз онҳо ва дастҳоям фарбеҳ шудаанд. (яъне., Ман фарбеҳ шудам). Ва ӯ маро шод кард, ва ман чунон шод шудам, ки аз худ фахр мекунам. Ӯ маро бо оилаам, ки танҳо соҳиби гӯсфанд буданд ва дар фақр зиндагӣ мекарданд, ёфт, ва маро ба як хонаводаи муътабар овард, ки аспу шутур доранд ва гандум куфтаву тоза мекард . Ҳар чӣ гӯям, маро сарзаниш намекунад ва дашном намедихад. Вақте ки ман хобам, Ман то бевактии саҳар хоб мекунам, ва вақте ки ман об менӯшам (ё шир), Ман сер менӯшам. Модари Абузар ва дар васфи модари Абузар чй гуфтан мумкин аст? Халтаҳои зинаш ҳамеша пур аз ризқу рӯзгор ва хонааш васеъ буд. Дар мавриди писари Абузар, дар бораи писари Абузар чй гуфтан мумкин аст? Бистараш чун шамшери ногувор ва бозуи кудак танг аст (аз чор моҳ) гуруснагиашро сер мекунад. Дар мавриди духтари Абузар, ба падар ва модараш итоат мекунад. Бадани фарбеҳ дорад ва ин рашки отари шавҳарашро бедор мекунад? Вай асрори моро фош намекунад, балки махфуз медорад, ва ризқу рӯзии моро зоеъ намедиҳад ва ахлотро дар хонаамон ба ҳар сӯ пароканда намегузорад.” — афзуд хонуми ёздаҳум, “Рузе чунин шуд, ки Абузар дар вакте ки аз хайвонот шир мечушиданд, берун баромад, ва занеро дид, ки ду писар дошт, мисли ду паланг бо ду синаи худ бозӣ мекунад. (Ҳангоми дидани вай) маро талоқ дод ва бо ӯ издивоҷ кард. Пас аз он ман бо марди бузургвор издивоҷ кардам, ки ба аспи тези хастагӣ савор мешуд ва дар дасташ найза медошт.. Вай ба ман чизҳои зиёде дод, инчунин як чуфт хар гуна чорво ва гуфт, 'Хӯред (аз ин), Як Зар, ва хешовандони худро ризқ бидеҳ.” Вай афзуд, “Бо вуҷуди ин, он чизҳое, ки шавҳари дуюмам ба ман дода буд, хурдтарин зарфи Абӯзарро пур карда натавонист.”

Баъд Оиша гуфт: Паёмбари Худо ба ман гуфт, “Ман барои шумо ончунон ҳастам, ки Абузар барои ҳамсараш Умри Зар бошад.”

Агар одоби Расули Худоро бинед, мебинӣ, ки то Оиша чизе нагуфта тамоми қиссаро бо сабр гӯш кард.

Аммо ӯ паёмбари Худо барои тамоми башарият буд, пас агар касе ба хотири Ислом коре кунад, пас бидонед, ки њатто Паёмбари Худоро – бузургтарин мард, ки ҳамеша зиндагӣ мекард, бо занонаш вақт мегузаронад. Мо бояд аз ин мисол гирем.

Оё шумо низ мебинед, ки чӣ тавр пас аз шунидани суханони вай, вай онро ба таври ошиқона анҷом дод? Ба он чизе ки вай гуфт, таваҷҷӯҳ зоҳир мекунад, ва сипас онро ба ӯ пайваст кунед, то ки ӯро ғамхорӣ ҳис кунад, ва фаҳмид.

Маҳз ҳамин тавр шумо мехоҳед пайравӣ кунед.

Бухорийдан саҳиҳ ривоят қилинган & мусулмон – Аз Абдуллох ибни Умар (Аллох аз у рози бошад) ки Расули Худо с (ассалому алейкум) гуфт:

“Ва зинокоронро аз азоби охират ҳушдор додааст, чанд сухан (метавонад хеле зебо бошад); он ҷодугарӣ мебошад.

Дар гуфтугӯ баъзе фасоҳате вуҷуд дорад, ки хеле зебост, ки он ба ҷодугарӣ ба одамон монанд аст. Дар хотир доред, ки шумо метавонед бо ҳамсаратон тавре сӯҳбат кунед, ки онҳоро ҷалб кунад, аммо танҳо дар назди омма ин корро накунед, зеро шумо шояд таваҷҷӯҳи номатлуб пайдо кунед.

Шумо метавонед онҳоро бо лақаби шахсии барои онҳо интихобкардаатон даъват кунед, Мо медонем, ки Расули Худо (с) ҳамсараш Оишаро бо лақаби Оиш меномиданд.’ танҳо барои шӯхӣ бо вай. Ба онҳо чизе нагӯед, ки ба онҳо нописанд аст, зеро ин танҳо муносибатро бад мекунад.

Оиша (Аллох аз у рози бошад) ривоят мекунад дар Саҳеҳи Бухорӣ V2/B 15/№70]:

Он рӯзи ид буд, ва сиёҳпӯстон бо сипару найза бозӣ мекарданд; Пас ё аз паёмбар хоҳиш кардам (ассалому алейкум) ё ӯ аз ман пурсид, ки оё ман намоишро дидан мехоҳам?. Ман ба таври мусбат ҷавоб додам. Сипас Паёмбар (ассалому алейкум) маро аз паси ӯ истод ва рухсораам ба рухсорааш мерасид ва ӯ мегуфт, “Иҷро! Бани Арфида,” то даме ки ман хаста шудам.

Паёмбар (ассалому алейкум) пурсид аз ман, “Шумо қаноатмандед (Оё ин барои шумо басанда аст)?” Ман ҷавоби мусбат додам ва ӯ ба ман гуфт, ки равам.

Ин зебост; ба хамдигар нишон доданд, ки аз ошик шудан шарм надоранд… ин пазириши шуморо нисбат ба якдигар низ нишон медиҳад.

Ривоятҳои зиёде ҳастанд, ки мегӯянд, ки Расули Худо (с (ассалому алейкум) бо занҳояш хӯрок мехӯрд, ҳарду аз як пиёла мехӯранд ва аз як шиша менӯшанд ва ғайра. Хамин тавр бояд бошад – он шуморо аз ҷиҳати ҷисмонӣ муттаҳид мекунад, инчунин дилхо.

Боре пайғамбар (саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам) ҳамроҳи Оиша дар як ҳуҷра нишаста кафшҳояшро дуруст мекард. Хеле гарм буд, ва Оиша ба пешонии муборакаш нигарист ва пай бурд, ки бар он донаҳои арақ ҳаст.. Вай аз бузургии ин манзара ба қадри кофӣ ба ӯ нигоҳ карда, ба ҳайрат афтод, ки ӯ пайхас кунад..

У гуфт, “Чӣ гап?” Вай ҷавоб дод, “Агар Абу Букайр Ал-Хуталй, шоир, туро дидам, медонист, ки шеъраш барои шумо навишта шудааст.”

Паёмбар (саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам) пурсид, “Ӯ чӣ гуфт?” Вай ҷавоб дод, “Абу Букайр гуфт, ки агар ба бузургии моҳ нигоҳ кардӣ, дурахшид ва оламро равшан мекунад, то ки хама бинанд.”

Пас Паёмбар (саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам) бархост, ба назди Оиша равон шуд, аз байни чашмонаш бусид, ва гуфт, “Вало эй Айша, шумо барои ман чунин ҳастед ва бештар.”

[Ин ҳадисро дар «Далаъил-ан-нубува» барои Имом Абу Нуайм бо иснод, аз ҷумла Имом Бухорӣ ва Имом ибни Хузайна ривоят кардаанд.]

…Абу Дардо’ ривоят мекунад, ки Паёмбари Худо (с, бар ӯ бод, гуфт, “Ҳеҷ чиз дар тарозуи аъмол вазнинтар аз ахлоқи нек нест.” [Саҳиҳ ал-Бухори – Китоби одоб #271]

«Пайғамбар (ассалому алайкум ва раҳматуллоҳи ва баракотуҳ) ва ман [Оиша] ғусл мекард [ванна гиред] якҷоя аз як зарфи байни ману ӯ; мо бо навбат дастонамонро ба зарф тар мекардем ва ӯ аз ман зиёдтар мегирифт, то ман бигӯям, 'Ба ман каме бимонед, каме барои ман бимонед.'" гуфт ӯ, ва ҳар ду ҷунуб буданд (дар холати чаноби).

Бухорий ва Муслим ривоят қилишган.

______________________________________________________________________
Сарчашма: http://seerah-stories.blogspot.com/2009/06/was-prophet-romantic.html